Mijn achtergrond en ervaring

Zoals ik al schreef, begon ik met rijden op een ‘ander soort manege’. Voor mij was het heel normaal hoe het daar ging, maar als ik nu om me heen kijk besef ik hoeveel geluk ik heb gehad: hier kwam je niet om alleen maar te rijden, maar echt om met pony’s en paarden te leren omgaan. We moesten onze eigen paarden poetsen en opzadelen, en ook helpen uitmesten. De lessen waren in duo’s: de één op de pony, de ander ernaast. Ik heb dus altijd meegekregen dat paarden meer zijn dan alleen objecten om op te gaan zitten, en dat er veel meer bij komt kijken dan opstappen en wegrijden.

Vanaf mijn tiende liep ik ook mee op de kinderboerderij. Ik verzorgde de dieren, waarbij ik begon met de konijnen en uiteindelijk ook de pony’s mocht verzorgen. Een paar jaar later voegde ik er vrijwilligerswerk bij de VPG (Vereniging Paardrijden Gehandicapten) aan toe. Ik heb altijd graag met mensen en dieren gewerkt in een sociale context, en de VPG paste hier perfect bij. Hier werd iedereen ook weer betrokken bij de verzorging en het voorbereiden van de paarden en pony’s, en werden de ruiters aangemoedigd elkaar te helpen en ondersteunen.

Ik voelde me als een vis in het water, en kreeg hier uiteindelijk ook de kans om instructrice te worden. Hiervoor mocht ik de commandantencursus FPG doen, een opleiding volledig gericht op het lesgeven aan ruiters met een beperking. Ik was toen een jaar of zeventien, dus ben echt alweer een aantal decennia bezig met lesgeven. Al sinds 1999 ben ik gediplomeerd, best indrukwekkend als ik er zelf over nadenk….

Ondertussen was ik natuurlijk ook bezig met mijn vervolgopleiding. Ik had gekozen voor de Lerarenopleiding Dier en Educatie, want ik wilde graag docent Dierverzorging worden. Ok, eerlijk is eerlijk, eigenlijk wilde ik dierenarts worden (wie niet?), maar met een havodiploma was de weg daarheen wel erg lang. Mijn tweede keuze, dierverzorging of dierenartsassistente, vonden mijn ouders niet goed omdat dit een MBO opleiding was en dat was ‘zonde van je havodiploma’. Zij hebben me helpen zoeken naar een goed alternatief, en zo kwam de HBO opleiding in zicht die ik uiteindelijk ben gaan doen.

Dit bleek echt een schot in de roos te zijn! Eigenlijk wilde ik gewoon lekker iets met dieren gaan doen, dat hele lesgeven leek me niet zo interessant… tot ik er tijdens mijn eerste stage achter kwam dat ik dit juist hartstikke leuk vond! En zo werd ik ineens leraar. Tijdens mijn studie was ik ook doorgegaan met het geven van paardrijlessen. Een mooie uitdaging die op mijn pad kwam, was het geven van wat lessen over paarden aan leerlingen van een MBO-opleiding veehouderij.

Hoewel ik lesgeven tof vond, zag ik het na het behalen van mijn diploma nog niet zitten om direct echt aan het werk te gaan. Ik vond dat ik nog lang genoeg kon werken, dus heb gekozen voor een vervolgstudie: orthopedagogiek aan de Radboud Universiteit. Tijdens deze interessante studie ontdekt ik vooral dat ik het ‘labelen’ van mensen ingewikkeld vond. Testen zijn vaak vooral bedoeld om zichtbaar te maken waar iemand ‘tekortkomt’ of afwijkt van de maatschappelijke en culturele normen – terwijl ik vanuit de manege altijd al had geleerd om te kijken naar de mogelijkheden. Ik ben vooral benieuwd naar vragen als: Wat kunnen we wél doen? Hoe kan ik je helpen? Welke mogelijkheden zijn er voor jou om dingen zó aan te passen, dat het je verder brengt? Natuurlijk kan een diagnose een deel van de informatie geven die je hiervoor nodig hebt, maar het is vaak zo beperkt. Een label laat slechts één deel van iemand zien, het is nooit alle informatie!

Omdat een baan als orthopedagoog niet aansloot bij mijn visie op psychologie en ontwikkeling, kwam ik na deze studie terug bij het onderwijs. Ik merkte dat ik energie kreeg van het overdragen van kennis aan groepen. Ik genoot van de groepsdynamiek, de levendigheid die dat biedt, en de uitdaging om kennis zo aan te bieden dat het bij álle leerlingen binnenkomt. Mijn eerste baan was aan een VMBO-school in Amsterdam, waar ik dierverzorging gaf. Hier kwam mijn kennis van psychologie natuurlijk goed van pas. Tegelijkertijd gaf ik ook les aan de lerarenopleiding die ik zelf had gevolgd; hier gaf ik het vak Onderwijskunde. Later ben ik ook les gaan geven aan de NHB (Nationale Hippische Beroepsopleiding) in Deurne, waar toen een HBO-traject werd opgezet. Ik heb dus heel wat jaren onderwijservaring, waarbij ik zowel les heb gegeven over paarden als over lesgeven.

En toen ging het mis…
Hoewel ik het lesgeven fantastisch vond, merkte ik wel dat het functioneren in het onderwijssysteem het nodige van me vroeg. Zo rond 2003 begon het me steeds zwaarder te vallen. Bovenal liep ik tegen mijn eigen perfectionisme op. Ik wilde alles zo goed mogelijk doen – en waar dat in mijn eerste onderwijsjaren nog wel haalbaar was, werd dit met twee banen, lange reistijd en de steeds toenemende werkdruk moeilijker en moeilijker. Ik ging nóg maar wat harder werken, om alles toch maar rond te krijgen. Een uurtje extra in het weekend, ’s avonds nog maar wat langer door, en natuurlijk ook actief meedoen aan alle feesten, werkgroepjes en ontwikkelingsprojecten op school – want ja, dat hoort er immers bij.

Ik merkte natuurlijk wel dat mijn gezondheid te lijden kreeg hieronder, maar wist niet hoe ik het bij kon sturen. Tot ik op een dag thuiskwam, en niet meer kon stoppen met huilen…  Ik was volledig leeg en opgebrand. Na een tijd ziektewet en heel veel werken aan mezelf (onder begeleiding van een goede psycholoog), krabbelde ik voorzichtig weer op uit het dal. Ik had ondertussen goed nagedacht wat ik echt met mijn leven wilde, en gevoeld dat ik graag minder theoretische kennis wilde overdragen, maar vooral mensen wilde begeleiden bij het praktisch aan de slag gaan als paardenprofessional. Een stuk achtergrondinformatie is belangrijk, en die draag ik ook graag over, maar ik merk dat ik zelf pas echt enthousiast word als dit ook praktisch ingezet kan worden.

Hoe ik dit concreet in de praktijk wilde vormgeven, was nog wel een zoektocht. De eerste stap was een baan aan de nieuw op te zetten MBO opleiding paardenhouderij aan het Groenhorst College in Almere. Hier gaf ik zelf les, maar als docentbegeleider ondersteunde ik vooral ook mijn collega’s bij het verbeteren van hun vaardigheden als docent: kennis overdragen, echt aansluiten bij de leerling, omgaan met weerstand, en zo fijn mogelijk werken met leerlingen met leer- en gedragsproblemen. Een mooie stap dichter naar mezelf toe, maar het was het nog niet helemaal. Ik miste een stukje autonomie om echt mijn eigen visie op lesgeven en het begeleiden van mensen en paarden uit te dragen.

Ik zocht dus verder. Verschillende andere banen, uitbreiding van mijn werkzaamheden als instructrice, een opleiding Centered Riding, een opleiding tot systemisch paardencoach én een kindercoachopleiding, en uiteindelijk de opstart van mijn eigen bedrijf, hebben me gemaakt wie ik nu ben: een gedreven professional die jou wil helpen de beste instructeur te worden die je kunt zijn! In wat ik nu doe komt alles samen. Mijn passie voor paarden, mijn jarenlange ervaring als instructrice en docent, mijn kennis van didactiek en leertheorie, en mijn vaardigheden in het begeleiden van diepgaande veranderingen in het leven van mensen.

Mijn begeleiding karakteriseert zich door eerlijkheid, compassie, en kennis van zaken. Samen met jou kijk ik liefdevol naar waar jij nu staat als instructeur. We brengen in kaart wat er goed gaat, maar schuwen je ontwikkelpunten niet. Niet omdat je die MOET verbeteren, maar omdat je het jezelf mag gunnen daarnaar te kijken en jezelf te verbeteren. Zodat je jezelf beter leert kennen, meer zelfvertrouwen krijgt, leert inschatten welke klanten wel en niet bij jou passen, en het lesgeven steeds meer voldoening gaat geven!